Jak się unieszczęśliwić?

Czy każdy z nas musi być wesołym staruszkiem? Czy gdzieś zapisano, że musimy być szczęśliwi? Czy nie mamy już prawa do bycia nieszczęśliwym?

No cóż, starzenie się jest zjawiskiem naturalnym i nieuniknionym. I rzeczywistym na poziomie komórkowym. Ale… może trwać bardzo długo.
A starość, która jest efektem tego procesu, może okazać się okazją do realizacji marzeń, spędzania czasu w towarzystwie przyjaciół. Czasem pięknej, złotej – polskiej – jesieni, babim latem, która przechodzi w łagodną białą zimę… Bez pluchy, błota, zawiei, chłodu i dojmującego przygnębienia.

Niestety, najczęściej, starzenie towarzyszy nam niepostrzeżenie. Jest przez nas ignorowane. Bojkotowane. Wydaje się nam, że właśnie jesteśmy u szczytu swoich sił i możliwości. Mamy pozycję, wiedzę, doświadczenie. Musimy tylko trochę popracować, a zawojujemy świat.
Zamiast spacerować, biegniemy. Zamiast delektować się, połykamy. Zamiast rozmawiać, mówimy.
I sądzimy, że wszyscy wokół rozumieją, że mamy rację, bo jesteśmy…

Dopiero po chwili uświadamiamy sobie, że nie czujemy się szczęśliwi. Gdy nasz anioł stróż podstawi nam nogę i zawał, mały udar, jakiś wrzód, po prostu kuksaniec od starzenia się przypomni nam o obecności towarzysza…

Jeśli natomiast prowadzimy świadome życie i czuć się nieszczęśliwym do głębi, by nasza starość była do cna dotkliwa, wystarczy sobie po 50-tce powtarzać na co dzień:

1. Muszę być doskonały i nie mogę się pomylić.
2. Zawsze muszę mieć wszystko pod kontrolą.
3. Musi mi się udać, nie stać mnie na porażkę.
4. Muszę zdobyć sympatię i aprobatę innych ludzi.
5. Po prostu nie radzę sobie ze stratą, tracą tylko frajerzy.
6. Życie zawsze musi być fair.
7. Ludzie powinni zawsze robić to, czego od nich wymagam.
8. Wszystko musi być w należytym porządku.
9. Życie powinno być łatwe.
10. Inni powinni docenić rzeczy, które dla nich robię.
11. Ci, którzy sobie nie radzą – gorsi - "powinni znać swoje miejsce w szeregu".
12. Jestem ofiarą przeszłych lub obecnych okoliczności mojego życia.