Poezja - ćwiczenie dla serca i umysłu

Gdybym miała przeżyć życia na nowo…

Następnym razem odważyłabym się popełnić więcej błędów.
Odpoczęłabym, ćwiczyłabym więcej.
Byłabym weselsza niż w czasie tej podróży.
Parę spraw wzięłabym bardziej serio.
Wykorzystałabym więcej szans.
Wspięłabym się na więcej gór, przepłynęła więcej rzek.
Jadłabym więcej lodów i mniej fasoli.
Miałabym może więcej rzeczywistych problemów,
a tylko kilka urojonych.
Widzisz, jestem jedną z tych rozsądnych,
żyję zdrowo, godzina po godzinie, dzień po dniu.
Oh, miałam swoje chwile
i gdybym mogła to zrobić raz jeszcze,
miałabym ich więcej.
W rzeczywistości, staram się nie mieć nic innego.
Tylko chwile, jedna po drugiej,
zamiast życia przyszłością każdego dnia
Jestem jedną z tych osób, która nigdy
nie wychodzi bez termometru,
termoforu, przeciwdeszczowego płaszcza i spadochronu.

Gdybym miała zrobić to jeszcze raz,
Chciałabym podróżować z mniejszym bagażem,
Gdybym miała swoje życie przeżyć raz jeszcze,
Chciałabym zacząć wczesną wiosną
i zostać do późnej jesieni,
Chciałabym więcej tańczyć,
Chciałabym jeździć na karuzeli.
Chciałabym zbierać stokrotki.

Nadine Stair 

To tylko pisanie po polsku, nie tłumaczenie. Oryginał napisała 85-letnia kobieta z samego serca Stanów Zjednoczonych. Myślę, że poezja, ale przede wszystkim jej pisanie to świetne ćwiczenie dla naszego umysłu i serca zarazem.
W dawnej Japonii pisanie haiku było formą medytacji. Wydaje się ćwiczeniem bez wysiłku, zmęczenia i potu. Proste haiku - zaledwie 17 sylab w trzech wersach - 5+7+5 - rzecz, którą ułożyć może każdy, w dowolnej chwili. Wystarczy usiąść i zapatrzeć się w świat.
Ale haiku to także dyscyplina. Musi być tu i teraz, musi zawierać "kigo" - słowo pozwalające rozpoznać, w jakiej porze roku zostało napisane.
Najlepsze haiku pisali starzy mistrzowie.
Podobnie jak najlepsze limeryki, wierszyki pogodne, dowcipne i sprośne pisali bardzo dojrzali autorzy.

Ćwiczmy umysł pisząc poezję. Zbierajmy stokrotki. Po co czekać do następnego razu...

© e600-Stu flickr.com