Zbliżają się Zaduszki... Będziemy wspominać tych, co odeszli i współczuć im, i żałować, że nie byliśmy z nimi w tamtej chwili...
A mnie żal tych, co jeszcze żyją - nieraz za długo, w bólu i w osamotnieniu....
Siwa staruszka siedzi sama,
Opuszczona, niekochana, zapomniana.
Obok otwartych siedzi drzwi,
Snuje wspomnienia dawno minionych dni.
Gdy dzieci z radością u jej nóg
Zabawy przekraczały próg,
Bezpieczne pod jej skrzydłami,
Strzeżone cichymi modlitwami.
Lecz teraz każde własną drogą podąża,
Chłopiec odszedł do żony, dziewczynka do męża.
Zapomniały o tej, która tu siedzi
I w milczeniu z łzą samotną się biedzi.
W życiu tak krótkim za rzeczami gonią w dal,
Ślepe na swej drogiej matki żal.
Lecz ona nie skarci ich ni słowem ni myślą,
W nadziei, że kiedyś pocztówkę jej przyślą.
Wybaczy wszystko niczym kier-królowa,
Matka - siedzi sama tu, bez słowa.
Ten wiersz napisała w oryginale Ruby Latimer Edwards. Jak zwykle to tylko nieudolne spolszczenie, ale wspomnijcie tych, którzy żyją, zapalcie im świeczkę, wyślijcie pocztówkę...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.