- z wiekiem stopniowo pojawiają się, a następnie narastają nieprawidłowości funkcjonowania każdej części naszego organizmu a ostatecznie organizmu jako całości,
- powoli następuje proces degeneracji tych mechanizmów, które odpowiadają za reagowanie na silne bodźce, stajemy się nie tylko fizycznie, ale też emocjonalnie, słabsi i wolniejsi, spowolnieniu ulegają także nasze procesy poznawcze,
- w naszym ciele zachodzi wiele różnorodnych procesów, które doprowadzą do zaniku dziesiątek bilionów komórek.
Od czasu, gdy komórka jajowa zostanie zapłodniona i dzielące się komórki stworzą organizm, a ostatecznie nasze „ja”, proces kreacji, a następnie degeneracji zachodzi niemal nieustannie. Jedne komórki tworzą się i podejmują przypisane im funkcje, inne obumierają. W ciągu życia prawie cały nasz organizm kilkakrotnie się odnawia. Mniej więcej, co siedem lat biologicznie jesteśmy innym organizmem. (Tu dygresja – cudem życia jest nie to, że powstaje, ale to, że w tym procesie przemiany, zachowuje pewną stałość. Stary, a nawet dorosły, człowiek nie ma w sobie ani jednej komórki dziecka, którym kiedyś był, ale nadal czuje jedność z tamtym istnieniem i nazywa je „ja”, czuje ciągłość bytu).
Jednak proces przemiany, odmiany i swoistego odrodzenia nie następuje bez końca. Po określonej (ściśle określonej?) liczbie podziałów niektóre komórki przestają się mnożyć. Inne będą się „odradzać” nawet po naszej śmierci.
Są osoby, które mają nadzieję, że gdyby nie to oznaczenie liczby podziałów, ciało ludzkie mogłoby się regenerować przez bardzo długi czas, być może żyć wiecznie.
Niestety, choć nazywamy się „homo sapiens”, nie zawsze działamy w swoim interesie.
Światowa Organizacja Zdrowia za początek starości uznaje 60 rok życia.
Wyróżniono się trzy okresy starości:
– wiek podeszły (tak zwana wczesna starość) 60 – 75 r.ż.
- wiek starczy (tak zwana późna starość) 75 – 90 r.ż.
– wiek sędziwy (tak zwana długowieczność) 90 lat i więcej
Jednak proces biologicznego „starzenia się” zaczyna się znacznie wcześniej, około 45 roku życia. Może nawet wcześniej.
Natura uznaje, że nasze biologiczne zadanie, może cel istnienia – rozmnożenie gatunku – zostało, a przynajmniej powinno być wykonane. Przed nami nowy cel, wychowanie kolejnego pokolenia, nie musimy być ani szybcy, ani agresywni. Mamy być czuli, cierpliwi i skuteczni.
Niestety, świadomość nie zawsze nadąża za naturą. Zmian zachodzących w organizmie nie traktujemy jako wytycznych, ale jako oznaki „starzenia się”. Staramy się z nimi walczyć. Ale biologicznego procesu nie zatrzymamy. Możemy jedynie go zamaskować. Odrobinę spowolnić. Zadbać o nasze ego. Ale nie zatrzymać.
An intensywne ćwiczenia w siłowni, ani kremy czy leki najnowszej generacji nie przywrócą młodości. Biologia jest suzerenem. Chcąc nie chcąc, zestarzejemy się…
