Starość a zadania rozwojowe człowieka - cz. I

Starość a zadania rozwojowe człowieka

Każdy okres życia, także późna dorosłość, stawia człowiekowi zadania rozwojowe, którym powinien sprostać, aby odczuć satysfakcję z życia.

http://www.flickr.com/photos/tphcanada/4181502395/

Starość jest zaledwie kontynuacją wcześniejszych etapów, dobra starość jest dopełnieniem życia. Niewykonanie lub niechlujne wykonanie zadań wcześniejszych okresów skutkuje frustracją, nerwicą egzystencjalną, depresją, ogólnym negatywnym postrzeganiem starości. Jakość starzenia się i starości zależy od charakteru życia, jakie człowiek prowadził wcześniej, jest wypadkową dotychczasowego życia.

Warunkiem koniecznym, choć nie wystarczającym, poczucia jakości życia osoby w starszym wieku jest zaakceptowanie zmian biologicznych wynikających z naturalnego procesu starzenia się oraz zwiększających się wraz z wiekiem ograniczeń w pełnieniu funkcji społecznych. Nie oznacza to wcale biernego poddawania się tym procesom. Z jednej strony należy przemiany biologiczne zaakceptować, z drugiej maksymalnie je opóźniać.

Czynnikami, które najbardziej przyspieszają proces regresji starczej są bierność i brak celów życiowych. Człowiek musi nadawać charakter i sens własnemu życiu poprzez stawianie sobie coraz to nowych i coraz wyższych celów. Z wiekiem coraz wyraźniej i silniej odczuwamy potrzebę sensu życia, jej zaspokojenie jest istotne dla zachowania równowagi psychicznej.
Człowiek dostrzegający sens życia, łatwiej będzie przezwyciężać kryzys starości. To poczucie sensu egzystencji inspiruje go do bycia aktywnym, stanowiąc źródło dążeń do samorealizacji.

(Źródło: H. Zielińska-Więczkowska, K. Kędziora-Kornatowska, T. Kornatowski, Starość jako wyzwanie, Gerontologia Polska, tom 16, nr 3, Via Medica)