„Starzenie się” rzuca wyzwania

Pierwsze oznaki starzenia się pojawiają się już po 40 roku życia. 

Zmieniać się zaczynają rysy twarzy i sylwetka. Powoli spada nasza atrakcyjność fizyczna
Zaczyna się proces inwolucji fizycznej – uwstecznienia procesów rozwojowych, regresji biologicznej - który prowadzi do utraty sprawności energetycznej organizmu, obniżenia jego wydolności, redukcji odporności i wzrostu zachorowalności. Dochodzi do spadku sił fizycznych i energii organizmu, co usposabia do biernego stylu życia. Trzeba wykazać dużą wolę bycia aktywnym i mieć świadomość korzyści wynikających z regularnej aktywności fizycznej, aby zachować jakość życia.
Zmiany biologiczne skutkują problemami psychicznymi i społecznymi.  Dotkliwe stają się samotność i poczucie osamotnienia. Samotność może być stanem pozytywnym dla osób samorealizujących się, o ile jest krótkotrwała lub. Osoby bierne, bez wyraźnie wytyczonego celu życia odczuwają samotność jako udrękę i oczekiwanie na śmierć.
Poczucie osamotnienia wzmacnia marginalizacja społeczna starszej generacji, której przyczyną są niskie emerytury i renty. Zła sytuacja materialna wielu osób ogranicza zaspakajanie potrzeb, zawęża kontakty interpersonalne, obniża, jakość życia.

Starości przypisuje się chorobę, niedołęstwo, zubożenie, zapotrzebowanie na opiekę. Osoba w starszym wieku bardzo szybko utożsamia się z potocznie funkcjonującym negatywnym stereotypem. Osobom w podeszłym wieku trudniej jest nadążać za postępem współ czesności nie z powodów obiektywnych, ale dlatego, że stereotyp „zdziecinniałego” staruszka jest wzmacniany przez media i kulturę. Seniorzy czują się wyobcowani, zagubieni i bezradni, bo dostrzegają, że świat skupiony jest na zaspakajaniu potrzeb ludzi młodych. Jednak winę za ten stan rzeczy seniorzy powinni przyjąć na siebie. Chwilę wcześniej, pracując, sprawując władzę, decydując o celach rozwoju społecznego, mogli zbudować świat przyjazny „późnej dorosłości”.

Ważnym zadaniem starości i okresu ją poprzedzającego jest dbałość o własne zdrowie.
Osobom w starszym wieku należy się wielowymiarowe wsparcie zarówno w sferze informacyjnej, duchowej, emocjonalnej, ale także prosta pomoc przy wykonywaniu codziennych czynności.
Niektórym - pomoc materialna — świadczona w różnym zakresie i formach. Aby senior czuł się bezpiecznie, miał poczucie tożsamości i podmiotowości jednostki, aby miał chęć i możliwości do działania.
W fazie preterminalnej ważnym wyzwaniem pozostaje pogodzenie się ze śmiercią, jako naturalnym zjawiskiem, wobec którego staje każdy człowiek. Śmierć w życiu osoby w starszym wieku staje się powszechna. Umierają członkowie rodziny, znajomi, przyjaciele i pojawia się perspektywa własnej śmierci. Rewizja przeszłości i chęć uporządkowania doświadczeń może wiązać się z poczuciem winy i pogrążeniem w żalu. W tej fazie następuje powrót do przeszłości i często strach przed nieuniknionym faktem śmierci. Lęk ten może być złagodzony po przez dostrzeganie sensu przeżytych lat i wiążący się z tym dodatni bilans życiowy. W tych ostatnich chwilach życia umierająca osoba nie może się czuć osamotniona.

Większość ekspertów zgadza się, że przygotowanie do starości musi nastąpić wcześniej. Zwłaszcza, gdy świat ulega tak dynamicznym przemianom.
Starość jest wyzwaniem nie tylko dla człowieka; stanowi ważne zadanie także dla instytucji medycznych i społecznych. Wszystkie poczynania — zarówno samej jednostki, jak i instytucji — powinna cechować nieustanna troska, o jakość życia.
Starość nie uwalnia człowieka od wielu życiowych zmagań, wręcz przeciwnie — wystawia na większą próbę…

Kiedy zatem pojawia się myśl „starzeję się”, warto rozejrzeć się wokół i przeorganizować otoczenie tak, by łatwiej i lepiej żyło się w nim naszym rodzicom. Bo, za chwilę, sami będziemy podążać ich ścieżkami.

(Źródło: H. Zielińska-Więczkowska, K. Kędziora-Kornatowska, T. Kornatowski, Starość jako wyzwanie, Gerontologia Polska, tom 16, nr 3, Via Medica)